Ken je dat ook, dat je iets hebt geloofd over jezelf en nu terug kijkt dat je verbaasd bent dat je daar ooit in hebt geloofd? En dat geloof een groot impact kan hebben op je leven? Wat je wel kan en niet kan. Kun je je voorstellen hoe vrij dat zou voelen om dat los te mogen laten? Dat ken ik wel! We geloven allemaal in iets over onszelf. Je kunt in jezelf geloven dat je perfect bent, dat je de beste bent en dat alles goed is wat je doet. Je kan ook geloven dat je het niet kan, dat je een nietsnut bent, dat je faalt en wat zou dat vrij zijn om dat los te mogen laten vind je niet? Ik neem jullie mee in een verhaal wat een enorme impact op mij heeft gehad. Het heeft te maken met waar ik in geloofde over mijzelf en hoe ik mijn grootste passie heb tegengehouden. 

Namelijk, verhalen vertellen. Een lang verlangen wat ik niet heb mogen uiten van mezelf. Ze zeggen ook wel, je grootste talent of passie is wat je je hele leven hebt onderdrukt. We gaan even terug in de tijd. Naar 30 september 1990. Op die dag werd ik geboren. Ik was toen al een energiek, vrolijke, avontuurlijke en nieuwsgierige jongen. Zoveel levensenergie met een sprankel in mijn ogen. Toen ik leerde praten wou ik iedereen laten weten wat ik beleefde en mijn verhalen vertellen. Ik was hier helemaal enthousiast over.  Ik vertelde ze zo snel want na dit verhaal, had ik nog meer verhalen te vertellen! Ik wou het liefst 4 verhalen tegelijk vertellen, zoveel moois had ik te vertellen. De juf schreef elk jaar in mijn rapport dat ik een leuke leerling was, heel beweeglijk en heel snel afgeleid. Door mijn enthousiasme in het vertellen van mijn verhalen, bleef ik ook wel eens haperen in mijn woorden. Mijn hoofd was al verder in het verhaal dan mijn uitgesproken woorden.  

Mijn omgeving reageerde met, Jurre even rustig ademhalen want zo praat je niet goed. Of begin maar even opnieuw en nu rustig. Niet te snel willen. Dat hielp natuurlijk niet want ik kreeg juist steeds de boodschap dat ik het niet goed deed. Als gevolg ging ik op jonge leeftijd naar de logopedist. Ik was drie jaar. Met ieders beste bedoeling werd ik daar naartoe gestuurd, laat ik dat wel voor opstellen. Het kwam er op neer dat ik niet goed uit mijn woorden kwam en ze dachten dat ik daar wel wat hulp bij kon gebruiken. Ik leerde daar rustiger praten. De focus lag op het praten en dat ik het goed moest uitspreken.  

Mijn klasgenoten begonnen het ook te benoemen dat ik stotterde en haperde, shit dat was niet de bedoeling. Hoe kan ik dit voorkomen en dat ik het wel goed doe? Moet ik dan maar niks zeggen? Kunnen ze het ook niet opmerken. Maar dat is toch ook niet leuk? Ik vind het zo leuk om verhalen te vertellen. Dan moet ik maar een middenweg vinden, zodat het niet opvalt en ik toch tevreden kan zijn. Dat lijkt me een goed plan. Ik begon manieren te vinden om het stotteren te omzeilen en te maskeren. Het waren namelijk bepaalde klanken en letters waar ik achter bleef haken. Als ik bij een zin na ga of er woorden in zitten waar ik mogelijk over zou kunnen stotteren er nou uithaal? Of een ander woord voor verzin, dan stotter ik ook niet. Perfect! Ik had alleen geen rekening gehouden met onverwachte vragen. Of eigenlijk heel verwachte vragen… He! Hoe heet jij? Ik weet dat ik stotter over de letter J. Kun je na gaan hoe vervelend het is om elk keer je naam te moten uitspreken. J-j-j-j-jurre. Wat zal die ander wel niet denken. Die keurt dit vast niet goed of die vindt het heel irritant dat ik hier over bleef haken. Ik schaam me dood! Ik kan niet normaal kan praten.  

Hoe kan ik dit voorkomen? Dan maar niets meer zeggen? Dat is ook wel wat raar. Wat te doen? Naarmate ik ouder werd heb ik steeds meer ervaringen opgebouwd waarin ik overtuigd was dat ik niet goed kon praten. Dat geloofde ik. Ik geloofde dat ik niet goed kon praten en dat de hele wereld dat vervelend vond. Bij die opgebouwde schaamte stotterde ik nu niet alleen, ik kreeg er nu ook nog een rode kleur van in mijn gezicht. Kan er ook nog wel bij… Waarom krijg ik het er nu ook nog eens warm van? Is stotteren nog niet genoeg vernederend? Mijn omgeving benoemde dat nu ook. Krijg je er een kleur van? Wordt je nu verlegen? Je hoeft niet rood te worden hoor! Haha, ik kan er nu wel om lachen, toen niet. Het ‘’hoorde’’ bij mij, het stotteren en rood worden. We werden soort van maatjes, ze gingen overal mee heen en ik gaf ze heel veel aandacht. Wat je aandacht geeft groeit zeggen ze ook wel eens. Nu hoefde iemand alleen maar mijn naam te zeggen en ik kreeg al een kleur. Ik stotterde nog niet eens. Zo vervelend vond ik het. Hoe kom ik hier nu van af? 

Ik zat werkelijk in een vicieuze cirkel. Ik begon het steeds vervelender te vinden en daardoor was het ook steeds meer aanwezig. Hoe kan dat toch? Dan verstop ik me maar. Dan kan ook niemand het zien. Tegelijkertijd wou ik dat helemaal niet. Ik wou juist mijn verhaal delen, mijn mening delen en lekker meedoen met het gesprek. Waar is die enthousiaste verhalenverteller gebleven? Bestaat die nog? Ben ik het kwijt, of geloof ik er gewoon even niet meer in? Ik moest soms wel wat zeggen als iemand mij wat vroeg. Ik werd er steeds slimmer in. Ik wist woorden te vervormen en te vermijden waar ik over zou kunnen struikelen. Ik wist er zelfs synoniemen voor te verzinnen. Wat kan ik dat goed!! Super, het gaat al een stuk beter. Of ik daar gelukkig mee was? Nee eigenlijk niet. Ik onderdrukte mezelf namelijk. Toen ik op de basisschool zat, was de manier om elkaar te bereiken via de vaste telefoon. Ik heb een vriend genaamd Koen, die ik al ken sinds de basisschool. Ik stotterde vaak over de naam Koen. Ik hoopte ook altijd als die telefoon over ging, dat ik Koen aan de lijn kreeg want dat scheelde me heel veel spanning. Je raadt het wel, heel vaak kreeg ik een van zijn familieleden aan de lijn. Is K-K-K-Koen er ook? En ik schaamde me dood.

Wat vermoeiend he? Hoe kan dit toch? Kon ik dan echt niet goed praten? Was het een eigenschap van mij? Hoorde het bij mij? Was ik een ander echt tot last? Ik heb een ander zo veel groter gemaakt dan mijzelf. Tot dat ik op een punt kwam dat ik het anders wou. Dat ik normaal wou praten, meedoen in een gesprek, mijn mening geven, zonder spanning iets uitspreken, oftewel VRIJ ZIJN! Ik heb mijn weg gevonden en ik wil deze weg aan andere laten zien. Herken je je in dit verhaal of maak je precies hetzelfde mee? Neem gratis en vrijblijvend contact met mij op en ik vertel je hoe ik dat heb gedaan.